Στο τέλος της οδού Μπουμπουλίνας στα Γλυκά Νερά, στους πρόποδες του Υμηττού, υπάρχει η περιοχή Καμίνι. Η περιοχή πήρε την όνομά της από το καμίνι που βρίσκεται στο τέλος της οδού Μεταλλείων, τελευταία κάθετη πάροδο, της Μπουμπουλίνας. Δίπλα στο καμίνι υπάρχει μεταλλείο, που όπως λέει ο Σπύρος Ανδρίκος (1), είναι παρόμοιο με εκείνο που υπάρχει κοντά στη μονή του Αγ. Ιωάννου του Κυνηγού στο παλιό δρόμο που ένωνε τη μονή με τα Γλυκά Νερά. Σύμφωνα με τον Σπύρο Ανδρίκο τα μεταλλεία αυτά ήταν γνωστά ως “μεταλλεία του Βήχου” Αγγλικής εκμετάλλευσης.

Η προσέγγιση προς το καμίνι και το μεταλλείο είναι ευχερέστερη από την οδό Χαλκίς προτελευταία πάροδο της οδού  Μπουμπουλίνας.

Εντυπωσιακές εικόνες του εσωτερικού του μεταλλείου στο blog του Θάνου Ξανθόπουλου:

http://spilaiologia.blogspot.gr/2010/07/blog-post_19.html

Για το καμίνι ο Σπύρος Ανδρίκος γράφει  “Το καμίνι αυτό είναι τελείως διαφορετικό από πάρα πολλά, που υπήρχαν στην ανατολική πλευρά του Αστερίου για άσβεστη[…]Είναι στρογγυλό με εξωτερική περίμετρο 15μ., ύψος 6μ., επάνω σε βάση 1μ., το εσωτερικό του έχει σχήμα αυγού και είναι κτισμένο με πυρότουβλα”.

Υπάρχουν διάφορες απόψεις για το είδος του μεταλλεύματος που εξορύσσοταν  από το μεταλλείο. Σε επίσκεψη στο χώρο του μεταλλείου ο καθηγητής Σπύρος Λέκκας ταυτοποίησε τα υπολείμματα μεταλλεύματος ως το σιδηρομετάλλευμα Λειμωνίτη (FeO(OH)).

Κατά τον Σπύρο Ανδρίκο εξορύσσοταν (1) “Λιγνίτη (κοινώς πετροκάρβουνο) το οποίο και στη συνέχεια πυρακτωνόταν μέσα στο καμίνι, για να απαλλαγεί των περιττών πετρωμάτων […]. Ο λιγνίτης αυτός περιέχει 50-75% κάρβουνο”.

http://www.archaiologia.gr/blog/2013/01/21/η-εξορυκτική-δραστηριότητα-στη-σέριφ/